لن باری ، خواننده اصلی موسیقی Dovells در اوایل دهه 1960 با آهنگ های رقصنده “Bristol Stomp” و “You Can’t Sit Down” و بعداً یک هنرمند انفرادی که با آهنگ عشق عفونی “1-2-3” اوج گرفت. در 5 نوامبر در بیمارستانی در فیلادلفیا درگذشت. او 78 ساله بود.

پسرش اسپنسر بوریسف گفت علت آن میلودایسپلازی ، یک بیماری مغز استخوان است.

داولز یک گروه doo-wop بود که اعضای آن در برهه های مختلف سرب خوانده بودند. هنگامی که این گروه در اواخر سال 1960 برای بازی در Cameo-Parkway Records در فیلادلفیا تست داد ، آقای باری ترانه ای را که او نوشته بود “نه ، نه ، نه” خواند. آنها به توافق رسیدند و صدای قوی و روحانی او نقش او را در گروه تضمین کرد.

جری گروس ، یکی از داول ها ، در مصاحبه ای گفت: “لنی صدای عالی داشت.” “او صدایی را که می خواستند داشت.”

پشت جلد آلبوم اول این گروه ، “Bristol Stomp” ، شرح حال مختصری از هر خواننده بود. آقای باری گفت ، “سرگرمی های او شامل راک اند رول ، بسکتبال و به طور طبیعی دختران است.”

پس از چندین بازدید متوسط ​​(از جمله “Bristol Twistin ‘Annie” و “The Jitterbug”) ، Dovells در سال 1963 با عفونی “شما نمی توانید بنشینید” به 10 نفر برتر بازگشت که در رتبه 3 قرار گرفت.

در اواخر همان سال ، آقای باری در یک جدال بر سر کار گروه ، گروه را ترک کرد. آقای گروس گفت که او می خواست داولز بیشتر به سمت ریتم و بلوز برود ، اما دیگران می خواستند به یک کلوپ شبانه تبدیل شوند.

“لنی آمد و گفت:” من آزاد هستم. من می خواهم یک هنرمند انفرادی باشم. “” جان مادارا ، تهیه کننده و ترانه سرا ، در مصاحبه ای در سال 2014 در سریال آنلاین “تام تی وی” گفت.

آقای مادارا و شریک زندگی اش ، دیوید وایت ، یکی از اعضای اصلی گروه دنی و جونیورز ، شروع به تولید آهنگ هایی برای آقای باری در Decca Records کردند ، از جمله “At the Hop ’65” و “Lip Sync (to the Tongue Twisters) “

“1-2-3” – نوشته شده توسط آقای مادارا و آقای وایت ، با شعر در پلی با همکاری آقای باری – در سال 1965 به رتبه 2 جدول بیلبورد رسید. آقای باری هرگز مورد توجه بیشتری قرار نگرفت.

آقای مادارا گفت که او ایده “1-2-3” را داشت ، اما آقای باری گفت که او چنین کرده است. او در سال 2012 به آلبانی هرالد گفت که از آهنگ Marvelettes “Beachwood 4-5789” و روابط بین نژادی خود با یکی از اعضای گروه الهام گرفته است ، که خانواده او مخالفت کردند.

وی گفت: “این آهنگ واقعاً در مورد روابط بین نژادی بود كه به راحتی” 1-2-3 “بود.

لئونارد وارن بوریسف در 12 ژوئن 1942 در فیلادلفیا متولد شد. مادرش ، برنیس (گلداسمیت) بوریسف ، لباس مردانه فروخت. پدرش ، جو ، یک بار را اداره می کرد.

لن که یک بازیکن بسکتبال پرشور و با استعداد بود ، در تیم دبیرستان Overbrook بود که در سال 1959 عنوان شهر فیلادلفیا را به دست آورد. هم تیمی های او شامل دو بازیکن آینده NBA ، والت هازارد و والی جونز بودند.

در حالی که در دبیرستان بود ، او همچنین با یک گروه doo-wop ، Brooktones آواز می خواند ، که بعضی از اعضای آنها بعداً در داولز بودند. او از اوایل دهه 1970 به اجرای برنامه با داولز و به تنهایی ادامه می داد – اما فقط گاهی اوقات.

آقای باری مجری اکراه بود و از حضور در صحنه بدش می آمد. او همچنین دوست نداشت “خواننده روح آبی چشم آبی” خوانده شود ، اصطلاحی که او را توهین می دانست.

آقای بوریسف در مورد پدرش گفت: “او با اصرار به این اصطلاح اعتراض كرد.” “او احساس کرد که نژادپرستانه است ، مانند اینکه مردم می گویند ،” آه ، برای یک مرد سفیدپوست که روح خوبی دارد. “

آواز جای خود را به نوشتن ، نوشتن و تولید آهنگ در ژانرهای مختلف برای Fat Larry’s Band (“Zoom”) ، Blue Magic (“Freak-n-Stein”) ، Brandi Wells (“S”) ، Sylvester (“Someone Like شما ») ، اسلیک (” باس فضایی “) و بوکر نیوبری III (” شهر عشق “).

او هنوز گهگاه آواز می خواند ، اما درخواست آقای گروس را برای پیوستن به دیگر داولز رد می كرد تا زمانی كه فرصتی در سال 1994 به وجود آمد. آقای باری در یك تور قدیمی به طور جداگانه از داولز (كه در آن زمان دو عضو بود ، آقای) گروس و مارک استیونز ، که هنوز هم با هم اجرا می کنند).

آقای گروس گفت: “من لن را در سیراكوز دیدم و گفتم ،” بیرون بیایید و “بریستول استامپ” را با ما انجام دهید. ” “من گفتم ،” ما پیشقدم خواهیم شد ، ما هر کاری که شما بخواهید انجام خواهیم داد. ” آقای گروس گفت: “ما بسیار سرگرم شدیم” و آنها دوباره دور هم جمع شدند تا در ایستگاه بعدی تور ، در هارتفورد ، كانون ، “بریستول استامپ” را بخوانند اما آخرین بار آنها با هم بود.

از آقای باری علاوه بر پسرش ، دخترش بیا گرنگراس و دو نوه نیز جان سالم به در برده اند. ازدواج او با الین یونیمان به طلاق انجامید.

در سال 2008 ، آقای باری به داستان نویسی روی آورد. او در مورد “Black-Like-Me” در مورد دو جوان سفیدپوست جوان که در یک محله سیاه بزرگ می شوند با پسرش همکاری کرد. این رمان بازتابی از تجارب آقای باری در حضور در یک دبیرستان یکپارچه بود ، با همان اسکناس با هنرمندان سیاهپوست اجرا می کرد و صدایی داشت که گاهی اوقات با صدای خواننده سیاه پوست اشتباه گرفته می شد.

آقای باری در یک فیلم تبلیغاتی برای کتاب گفت: “من همیشه از زندگی که موسیقی به من داده بسیار سپاسگزارم.” “و اگر زندگی بعدی من بتواند توسط صنعت ادبیات به من پاداش دهد ، این بسیار باشکوه است.” او با لبخند اضافه کرد ، “من نمی دانم که اگر نوشتن من را دوست نداشته باشی ، می خواهم با بقیه زندگی ام چه کار کنم.”