سشروع کامل چیزهایی در انتظار 20 جوان نابینای چینی بود که در یک دوره مسکونی که این هفته در شانگهای آغاز شد ، طراحی شد تا آنها را برای دانشگاه آماده کند. مربیان بزرگسال ، بسیاری از آنها همچنین کور ، موضوعاتی را بیان می کنند که والدین محافظ به ندرت مطرح می کنند ، از قوانین مهمانی بازی های دانشجویی گرفته تا خطرات عاشق شدن. یانگ چینگ فنگ از خیر طلایی ، خیریه برگزار کننده دوره ، یاد گرفت که به تنهایی یادگیری پیمایش در دانشگاه فقط یافتن کتابخانه یا سفره خانه نیست. اگر نوجوانان هرگز امیدوار به ملاقات های غیرقانونی باشند بسیار حیاتی است.

در گفتگوهای pep ، از دانشجویان خواسته شد که فراتر از معدود مشاغلی که به طور سنتی به چینی های نابینا ارائه می شود ، فکر کنند. از دهه 1950 ، زمانی که چین مدارس حرفه ای را برای جانبازان معلول جنگ باز کرد ، افراد کم بینا معمولاً تحت فشار قرار می گیرند تا موسیقی شوند یا بیش از همه ، به عنوان ماساژور در کلینیک های دولتی یا سالن های خصوصی کار کنند. ممکن است مردم بگویند که ماساژور بودن مشکلی ندارد ، مخاطبی که از کای کانگ شنیده می شود ، که یک دهه قبل در کالج ماساژ کور شرکت کرده بود ، قبل از اینکه پدر و مادرش را ترغیب کند اجازه دهند به عنوان روزنامه نگار رادیو کار کند. آقای کای گفت خوب این خوب است – به شرطی که انتخاب شما باشد.

چندین دانشجو ، که همه آنها با شلوار مشکی و پیراهن های یقه دار زرد پوشیده شده اند ، در مورد آزمایش نهایی دوره اعصاب خود را پذیرفتند. این شامل ترک هتل به تنهایی برای یافتن مکانی برای غذا خوردن در مرکز شانگهای است که توسط داوطلبان بینایی دنبال می شود که فقط در صورت بروز خطر مداخله می کنند. با این حال بدیهی است که واقعی بودن دوره البته ساده تر باشد. برای این گروه كوچك از جوانان – بلافاصله شجاع و در عین حال ناجور و زود حل شدن در خنده های عصبی – این دوره وعده می دهد هفت روز بر آنچه می توانند انجام دهند ، نه در مورد كارهایی كه غیرعاقلانه ، ناامن یا فراتر از آنها تلقی می شوند ، متمركز شود.

این تقریباً بهترین لحظه نابینایی در تاریخ چین است. گذشته اغلب بسیار ناخوشایند بود. ادبیات چین پر است از داستانهایی از نابینایانی که با گدایی یا گفتن فال زنده می مانند. همزمان با رشد و رونق چین مدرن ، جهان ویژه ای برای معلولان ساخت و با تصویب موافقت نامه هایی مانند سازمان ملل کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت ، اصلاح طلبان داخلی را به فشارهای جدید ، هرچند محدود ، برای فشار برای تغییر تغییر داد. در سال 2014 چین اعلام کرد که دانشجویان نابینا مجاز به شرکت در آزمون ورودی دانشگاه ملی هستند ، این ترسناک است گائوکاو. این موفقیت به دنبال سالها کشیدن پا به صورت رسمی انجام شد. در سال 2015 تقریبا 9.5 میلیون داوطلب در این آزمون شرکت کردند. فقط هشت دانش آموز نسخه خاصی را به خط بریل یا بزرگ چاپ کردند. هیچ آمار رسمی از دانش آموزان نابینای مدارس در چین وجود ندارد. اما اگر نسبت جوانان آمریکایی که دارای معلولیت تصویری قانونی ثبت شده اند به عنوان راهنما در نظر گرفته شود ، حدود 80،000 نفر از افرادی که گائوکاو هر سال باید کور باشد

افسوس که این یک لحظه ناامیدکننده برای نابینا بودن و چینی شدن همچنان باقی مانده است. از 10.7 میلیون دانش آموزی که نشستند گائوکاو تابستان امسال ، فقط پنج نفر مقالات بریل را برای نابینایان گرفتند. از سال 2015 تعداد نامزدها هرگز در یک سال بیش از 10 نفر نبوده است ، و باعث شده برخی از چینی ها در مورد “اتلاف منابع ملی” در بریل غر بزنند. گائوکاو، آقای کای می گوید. وی استدلال می کند که این سایر موانع موجود را که باید از بین برود ، نادیده می گیرد و خاطرنشان می کند که فقط حدود 30 دانشگاه چینی دانشجوی نابینا می پذیرند و حتی برخی از آنها به طور سیستماتیک در ارائه آزمون های در دسترس و کتاب های درسی موفق نیستند. سایر دانشگاه ها نابینایان را با انجام آزمایشات پزشکی و سایر گامبیت ها مستثنی می کنند. وی می گوید ، مسئولان آموزش و پرورش نیاز به مراقبت از معلولان را می بینند. مشکل کم توقع بودن و نگرش نسبت به نابینایان و دیگران است که “آنچه ما به شما می دهیم بهترین کار برای شماست”. آقای کای که در 10 سالگی بینایی خود را از دست داد ، پزشکان نیز در ترسو بودن خانواده ها نقش دارند. هنگامی که آنها تصمیم بگیرند که ناتوانی پیشرونده قابل درمان نباشد ، آنها غالباً امید را کنار می گذارند و برای جلوگیری از خطر توصیه می کنند.

با این وجود تعداد انگشت شماری از دانش آموزان نابینا موفق می شوند که در سیستم اصلی مدرسه باقی بمانند و به موفقیت برسند گائوکاو امتیازاتی که به آنها این حق را می دهد که برای کالج های نخبه اقدام کنند ، این شاهکاری که نشان دهنده شانس ، استعداد بلکه سالها زحمت سنگین است. یکی از این دانشجویان ، آنگ زیو ، جوانی جدی از شهر هفی در داخل کشور ، در دوره آموزشی شانگهای شرکت می کند. او باید تا اواخر ماه اوت صبر کند تا بفهمد آیا نمره 635 وی برای ورود به دانشگاه عادی پکن ، یک آموزشگاه تربیت معلم کافی است. او انتظار ندارد که برای سالها خواندن مدارس توسط والدینش ، یا حیله و تزاحم گائوکاو به خط بریل ، نوعی چاپ لمسی که برای نویسه نویسی حروف چینی مناسب نیست. آقای آنگ در حال حاضر به تدریس در مدرسه نابینایان پس از فارغ التحصیلی متمایل است. اما او شنیده است که حضور در دانشگاه اغلب دانشجویان را مشتاق کشف امکانات جدید می کند. او با خجالت می گوید: “من هم چنین احساسی دارم.”

تعصب نرم انتظارات کم

هر ساله چند صد دانشجوی نابینا در آزمون های پذیرش ساده ای که توسط کالج های خاص معلول یا بخش های دانشگاه های عادی تنظیم می شود ، شرکت می کنند. این راهی است که توسط ژانگ شوکسین و هوانگ کان ، دو دختر نوجوان از استان جنوبی گوانگدونگ طی شده است. آنها كه در اردوگاه آموزشي شانگهاي صحبت مي كردند ، داوطلب شدند كه آموزشي كه در دبيرستانها براي نابينايان ديدند “بسيار متفاوت” از يك دبيرستان عادي بود. خانم ژانگ قصد دارد یک معلم موسیقی باشد. در حال حاضر پدرش پیشنهاد خرید یک آپارتمان برای او را داده است ، بنابراین او نگران تأمین معاش خود نباشد – پیشنهادی که برای دو برادر کوچکترش قابل قبول نیست. در واقع ، مادر او حتی فکر نمی کرد که این کار خطرناک است حتی حاضر به حضور در دوره شانگهای نبود.

والدین خانم هوانگ اجازه نمی دهند او در یک دبیرستان معمولی تحصیل کند. وی گفت: “آنها نگران بودند كه من به خطر بیفتم یا بینایی ام را بیشتر مختل كنم.” “بسیاری از ما از جوانی زندگی بسیار بسته ای داشته ایم.” او اینترنت و نرم افزار صفحه خوانی را با اتصال وی به دنیا اعتبار می دهد. او امیدوار است که یک روان درمانگر شود و به سایر چینی ها کمک کند تا بدانند نابینایان مانند دیگران توانایی دارند. او می گوید: “من رویاهای زیادی دارم.” به طور غیر منتظره ، این فکر اشک می آورد ، اما او هیچ همدردی نمی خواهد ، در عوض برای از دست دادن کنترل خود عذرخواهی می کند. این دانشجویان سرسخت و چشمگیر می دانند که به چه چیزهایی نیاز دارند: فرصت های برابر برای نشان دادن آنچه می توانند انجام دهند. ترحم به درد آنها نمی خورد.■

این مقاله در بخش چاپ چین با عنوان “نابینا و جوان بودن در چین” چاپ شد